Τις προάλλες στο πλαίσιο ενός εμπειρικού μαθήματος που παρακολούθησα, με θέμα το πένθος και την απώλεια μου δόθηκε η οδηγία – ευκαιρία να φυτέψω μερικά σποράκια φακής, σε βαμβάκι, μέσα σε κεσεδάκι από γιαούρτι! Ακριβώς, όπως τότε, στο Νηπιαγωγείο, αντικρύζοντας όμως τη διαδικασία με μια διαφορετική ματιά πλέον.

Κάθε πρωί από τότε τρέχω στο παράθυρό μου και με αγωνία σηκώνω το πάνω βαμβάκι για να δω εάν η σημερινή ημέρα, είναι αυτή που τα σποράκια μου θα βλαστήσουν. Επινοώ διάφορους λόγους για να κάθομαι να τα παρατηρώ όση περισσότερη ώρα γίνεται...

Κι αναρωτιέμαι… πώς να είναι εκεί μέσα, μέσα στο σκοτάδι; Ποια είναι τα εφόδια του κάθε σπόρου και ποια να είναι άραγε τα εμπόδιά του; Γιατί κάποια σποράκια αρχίζουν τη διαδικασία βλάστησης νωρίτερα ενώ κάποια άλλα πιο αργά; Τι ανάγκες άραγε να έχουν; Μπορούν να αυτοφροντιστούν και σε ποιον βαθμό; Η φροντίδα που τους παρέχω είναι αρκετή ή μήπως είναι λιγότερη ή υπεραρκετή; Θα ήθελαν κάτι άλλο από το περιβάλλον τους; Πώς άραγε να νιώθουν όσο διάστημα περιμένουν; Είναι άραγε υπομονετικά και ήρεμα, μήπως είναι θυμωμένα επειδή δεν ήταν δική τους η επιλογή να μπουν εκεί μέσα, μήπως είναι θλιμμένα και νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα; Μήπως δεν θέλουν να βγουν, μήπως πιστεύουν ότι δεν είναι αλήθεια αυτό που τους συμβαίνει, ή μήπως προβληματίζονται αν έξω θα είναι καλύτερα από ότι εκεί μέσα;…

Τα ίδια πράγματα αναρωτιέμαι και για τον εαυτό μου αυτή την περίοδο, μέσα σε αυτή την ιδιαίτερη πανανθρώπινη κατάσταση που ζούμε. Νιώθω σαν ένα σποράκι φακής, σαν αυτά που έχω μέσα στο κεσεδάκι μου. Αναμένω να βλαστήσω, να βγω από το σκοτάδι, όμως τώρα το μόνο που έχω είναι το να παρατηρώ... Να παρατηρώ το πώς βιώνω όλη αυτή τη διαδικασία, πού μπορώ να στηριχθώ και ποια είναι τα ευάλωτα σημεία μου. Ποιες είναι οι ανάγκες μου αυτή τη στιγμή και αν άραγε τις φροντίζω. Αν διεκδικώ από το περιβάλλον μου ή από τον εαυτό μου όσα έχω ανάγκη για να καταφέρω να βλαστήσω… Πώς νιώθω κατά την αναμονή…

Και για να επιστρέψω στον μικρό μου θησαυρό, θέλω να σας εκμυστηρευτώ πως ελπίζω ότι αργά ή γρήγορα όλα τα σποράκια μου θα βλαστήσουν. Θα τα περιμένω όλα, ένα προς ένα, σεβόμενη τις ιδιαίτερες ανάγκες και τους ρυθμούς του καθενός. Κι ύστερα θα παραμείνω εκεί για να τα δω να μεγαλώνουν, να πρασινίζουν, να μεταμορφώνονται, να βγάζουν τους δικούς τους καρπούς. Και μετά θα είμαι πάλι εκεί για να τα δω να επιστρέφουν και πάλι εκεί από όπου ξεκίνησαν, με μια άλλη σοφία πλέον, με διαφορετικές εμπειρίες, με άλλη… ματιά. Και τότε θα μείνουν ξανά εκεί, στο σκοτάδι, για όσο χρόνο χρειάζονται, κι αυτή τη φορά, μέχρι να βλαστήσουν ξανά, ή και όχι...

Η κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή, ευχάριστη ή δυσάρεστη, εμπεριέχει έναν αποχωρισμό, μιαν απώλεια. Και τότε, γινόμαστε και πάλι "σποράκια". Περνάμε από τις ίδιες φάσεις, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά: άρνηση, θυμός, κατάθλιψη, διαπραγμάτευση, αποδοχή. Μέχρι να αποδεχτούμε τον αποχωρισμό αυτού που μέχρι τώρα ήμασταν (ή την κατάσταση που είχαμε) και να καλωσορίσουμε τη νέα εκδοχή. Ακριβώς όπως η κάμπια, που πρέπει να αποχαιρετίσει τον εαυτό της ως κάμπια πρώτα, για να μπορέσει να μεταμορφωθεί … σε πεταλούδα.

Δήμητρα Καραμαούνα
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Ειδ. Παιγνιοθεραπεύτρια
MSc Παιδαγωγική Ψυχολογία
MA Σχολική Συμβουλευτική & Καθοδήγηση